به گزارش سايت اميد(پديده)مينودشت ازخبرگزاری مهر- کمی که دقت کنیم به اسلحه‌هایمان برای نبرد نابرابر با طبیعت پی خواهیم برد. منظور کاغذ، پلاستیک، بطری‌های نوشابه و شیشه‌ها است. کافی است سری به همین پارک‌های محله یا پارک‌های جنگلی و بوستان‌های اطراف شهر بزنید. خواهید دید که اگر پاکبان یا مامور شهرداری وجود نداشته باشد یا کمپینی مردمی برای سروسامان دادن به این وضعیت اسفناک تشکیل نشود حتی دیگر نمی‌شود به این مکان‌ها نظاره کرد چه رسد به اینکه در آنجا به‌اصطلاح خودمان به پیک‌نیک رفت و ۱۳ را به در کرد! اینجاست که خواهید فهمید آنچه را در ذهن ماست.

متأسفانه در این روز بعضاً مردم از قیدوبندهای رفتار خود خارج‌شده و آنچه نباید را انجام می‌دهند. از پرخوری و ایجاد مزاحمت‌های خواسته و ناخواسته گرفته تا ایجاد آلودگی زیست‌محیطی. همین عدم رعایت وظایف اجتماعی و بی‌توجهی به منابع طبیعی بود که طی چند سال اخیر آتش‌سوزی‌هایی بس جبران‌ناپذیر را در جنگل گلستان مسبب شد و خساراتی سنگین بر پیکر این سرمایه حیاتی در کشور وارد کرد.

واقعاً کجای نریختن زباله و خاموش کردن آتشی که شاید هم بر خلاف قوانین همان تفرجگاه روشن کرده‌ایم سخت است که آن‌ها را به امان باد و شاخ و برگ درختان می‌سپاریم تا بازهم بشود آنچه نباید بشود؟ جای تأسف دارد که طعم شیرین انواع بازی‌های محلی، آهنگ‌های سنتی، پخت غذاهای مختلف و به راه انداختن چای آتشی را به کام خودشیرین ساخته و با ریختن زباله و آسیب رساندن به محیط‌زیست، تلخی‌اش را به کام طبیعت حواله کنیم.

یادمان باشد برای بازگشت کاغذ به طبیعت سه ماه، پوست میوه ۶ ماه، آدامس پنج سال، قوطی نوشابه ۱۰ الی ۱۰۰ سال، پلاستیک ۱۰۰ الی هزار سال و شیشه چهار هزار سال زمان نیاز است. پس بیاییم در این روز شادی را نه‌تنها برای خود و اطرافیان، بلکه با آیندگان و طبیعت نیز تقسیم کرده و سبزه‌هایمان را با آرزوهای زیبا برای یکدیگر گره بزنیم./سید پوریا مسلمی